خلاصه ای از نقش کشاورزی در توسعه و تجارت

تجارت خارجی از مباحث مهم در توسعه اقتصادی کشور است. این بخش، منبع تأمین درآمدهای ارزی برای سرمایه گذاری و جذب فناوری های نوین در راستای افزایش توان تولیدی اقتصاد می باشد. همچنین تجارت، موتور رشد اقتصاد تلقی شده و دارای منافع ایستا و پویا ست.

با توجه به اهمیت صادرات غیرنفتی در تأمین ارز لازم برای سرمایه گذاری و افزایش سهم کشور در تجارت جهانی و بازارهای بین المللی، صادرات محصولات کشاورزی میتواند نقشی بارز در افزایش ظرفیت های تولیدی و رشد بخش کشاورزی داشته باشد. از آنجا که بخش کشاورزی یک بخش راهبردی ست و با توجه به امکانات و ظرفیت تولیدی و برتری نسبی محصولات ، این بخش می تواند تا میزان قابل توجهی به افزایش صادرات غیرنفتی کمک کند .با تقویت بخش کشاورزی می توان از یک سو، کشور را در تولید برخی کالاهای راهبردی به خودکفایی رساند و از سوی دیگر دریافت های ارزی حاصل از صدور این محصولات را به گونه ای چشمگیر افزایش داد.

سلامت و امنیت غذایی یک کشور به تولیدات بخش کشاورزی وابسته است و هرگونه اختلالی در روند تولید این بخش می تواند به طور مستقیم امنیت غذایی کشور را تهدید کند. موقعیت ممتاز جغرافیایی و تنوع آب و هوایی ایران برای کاشت محصولات مختلف بخش های کشاورزی ، وجود نیروی کار مناسب و … و از سویی مشکلاتی نظیر کمبود آب، مصرف بیش از حد نهاده های کشاورزی و تولیدات غیر ارگانیک ،باعث بوجود آمدن تناقضات در این بخش می شود. همچنین در بحث صنایع غذایی و تبدیلی که وابسته به محصولات کشاورزی است، از مهم ترین گروههای صنعتی ای می باشد که می تواند در توسعه اقتصادی نقشی کارآمد ایفا کند.

در دنیای امروز روش های علمی و کاربردی شناخته شده ای جهت توسعه صادرات بخش های کشاورزی وجود دارد که می توان برای تبدیل مزیت های کشور به فرصت های رشد و توسعه بهتر استفاده کرد، لذا انتظار می رود سیاست گذاری در این بخش با نگاه به سیاست های کلان کشور صورت گیرد. همچنین به منظور افزایش بهره وری در اقتصاد ایران و رشد و توسعه سریع تر به بخش کشاورزی بعنوان یکی از بخشهای مهم و عمده فعالیت اقتصادی توجه خاص داشته باشیم. زیرا افزایش رشد و بهره وری ما را در جهت توسعه اقتصادی یاری می کند .

در مجموع می توان گفت جهت حل مشکلات اقتصاد کشاورزی، بخش خصوصی بدون حضور و حمایت بخش دولتی توانایی لازم را ندارد. لذا پیشنهادات ضروری در این زمینه با نگاه به سیاست های کلی برنامه هفتم توسعه کشور  ارائه میگردد :

اصلاح الگوی کشت با توجه به مزیت های منطقه ای و منابع آبی و با الویت بخشی به تولید کالاهای راهبردی کشاورزی، افزایش بهره وری نیروی کار ، به کارگیری فناوری های جدید در تولید محصولات کشاورزی ، متنوع سازی بازارهای هدف، بازاریابی فعال، تلاش های دیپلماتیک ، اقدامات ساختاری و نهادی ، تعیین مزیت های صادراتی محصولات کشاورزی، جلوگیری از بخشنامه های بدون کارشناسی .